لابه‌لای این واژه‌ها و سطرها که می‌نویسم و پاک می‌کنم، سرگردانم

الان سال‌ها و روزها و ساعت‌ها و دقیقه‌هاست

که واژه از پی واژه می‌آید و سطر از پی سطر

اما من در جستجوی گمشده‌ای هستم که گذاشته‌ بودمش یک جایی همین حوالی

کنار همین کلمات و معانی.... میان این سطرهای نانوشته....

.............

و کسی چه می‌داند

 شکی که انسان را عوض میکند!

مردي صبح از خواب بيدار شد وديد تبرش ناپديد شده، شك كرد كه همسايه اش آن را دزديده باشد.براي همين تمام روز اورازير نظر گرفت.

متوجه شد كه همسايه اش در دزدي مهارت دارد مثل يك دزد راه مي رود، مثل دزدي كه مي خواهد چيزي را پنهان كند پچ پچ مي كند. آن قدر از شكش مطمئن شد كه تصميم گرفت به خانه اش برگردد لباسش را عوض كند و نزد قاضي برود و از او شكايت كند.

اما همين كه وارد خانه شد تبرش راپيدا كرد.زنش آن را جابه جا كرده بود.مرد از خانه بيرون رفت و دوباره همسايه اش را زير نظر گرفت و دريافت كه او مثل يك آدم شريف راه ميرود ،حرف ميزند و رفتار مي كند

من اگر می خندم تنها به اجبار عکاس است...

و الا من کجا واژه ی سیب کجا؟!

نباید شیشه را با سنـــــگ بازی داد!

نباید مست را در حال ِ مستــــی . . . دست ِ قاضــــــی داد !

نباید بی تفاوت !

چتر ماتـــــــــم را . . . به دست ِ خیـــــــــس ِ باران داد !

کبوترها که جز پرواز ِ آزادی نمی خواهند !

نباید در حصار ِ میـــــــله ها . . . با دانه ای گنـــدم . . .

به او تعلیم ِ مانـــــــدن داد!

توی فرودگاه یکی بود که پشت سرم سیگار می‌کشید . یکی دیگه رفت جلو گفت:
- بخشید آقا.........! شما روزی چند تا سیگار می‌کشین...؟!
- طرف جواب داد: منظور؟
- منظور اینکه اگه پول این سیگارا رو جمع می‌کردین، به اضافه‌ی پولی که به خاطر سلامتیتون خرج دوا و دکتر می‌کنین، الان اون هواپیمایی که اونجاست مال شما بود...!
طرف با خونسردی جواب داد: - تو سیگار می‌کشی؟
... ... ... ... - نه !
- هواپیما داری؟
- نه !
- به هر حال مرسی بابت نصیحتت...
ضمناً اون هواپیما که نشون دادی مال منه ...

گفتند حکم؟

ورق دست گرفتیم و خندیدیم

قرار شد حکم دل باشد

تمام سر ها دست تو بود

روزگار دست از ما گرفت... ... ...

دو به دو، دل دادیم

زندگی آس ِ مان را برید

دو به تک باختیم

بازی روبروی چشم های تو عاقبت ندارد.....!

من تمام طول سال بيدار مانده ام

که مبادا روز تولد تو تمام شود

و من در خواب بمانم

و نتوانم به تو بگويم

"تولدت مبارک"

در ستاره بارانِ میلادت
میان احساس من
تا حضور تو
حُبابی است از جنس هیچ
از دستان من
تا لمس نگاه تو
آسمانی است به بلندای عشق
جشن میلادت را به پرواز می روم
دراین خانگی ترین آسمانِ بی انتها
آسمانی که نه برای من
نه برای تو
که تنها برای “ما” آبیست

فکر می‌کرد و قدم می‌زد...مردی را دید که بادکنک می‌فروخت...یاد کودکی‌اش افتاد که یکی از آرزوهایش داشتن بادکنکهای بسیار بزرگ بود...یکی از آنها را خرید...مثل یک کودک،ذوق‌زده شده بود...در همان نزدیکی،پارکی بود...روی نیمکتی نشست و شروع به باد کردن بادکنک نمود...
دوران کودکی در جلوی چشمانش رژه می‌رفت و همزمان با بادکردن بادکنک،آرزوهای دیگرش نیز به یادش می‌آمد...بادکردن بادکنک ادامه داشت و او دیگر به آرزوهای دوران جوانی و میانسالی و اخیرش رسیده بود...
دیگر بادکردن بادکنک را از خودآگاه دور کرده بود و به طور ناخودآگاه آن را انجام می‌داد؛بجایش غرق آرزوهایش شده بود...ناگهان،به پارک و روی نیمکتش برگشت...بادکنک با صدای بلندی ترکیده بود

كودك بدنيا آمدم ،

بزرگ شدم ،

تو را دوست داشتم ،

اكنون آرزو مي كنم كه ...

پير بدنيا مي آمدم ،

بزرگ ميشدم ،

و ...

و بعد ...

خاطره عشق ترا در كودكي گم مي كردم .

کشاورزی اسب پیری داشت که از آن در کشت و کار مزرعه استفاده میکرد. یک روز اسب کشاورز به سمت تپه ها فرار کرد.همسایه ها در خانه ی او جمع شدند و به خاطر بد شانسی اش به همدردی با او پرداختند. کشاورز به آنها گفت:شاید این بد شانسی بوده و شاید هم خوش شانسی فقط خدا می داند! یک هفته بعد؛ اسب کشاورز با یک گله اسب وحشی از آن سوی تپه ها بازگشت. این بار مردم دهکده به او بابت خوش شانسی اش تبریک گفتند. کشاورز گفت: شاید این خوش شانسی بوده و شاید بد شانسی فقط خدا میداند فردای آن روز وقتی پسر کشاورز در حال رام کردن اسب های وحشی بود؛ از پشت یکی از اسب ها به زمین افتاد و پایش شکست. این بار وقتی همسایه ها برای عیادت پسر کشاورز آمدند؛ به او گفتند:چه آدم بد شانسی هستی کشاورز باز هم جواب داد: شاید این بد شانسی بوده و شاید هم خوش شانسی؛ فقط خدا می داند. چند روز بعد سربازان ارتش به دهکده آمدند و همه جوانان را برای خدمت در جنگ با خود بردند؛ به جز پسر کشاورز که پایش شکسته بود. این بار مردم با خود گفتند: کشاورز راست می گفت؛ ما هم نمی دانیم شاید این خوش شانسی بوده و شاید بد شانسی فقط خدا می داند.

هيچ كس به تصوير نقاش اعتماد نمي كند، اما مردم عكس را باور مي كنند

 دیر گاهیست بالهایمان را آویخته ایم به جا لباسی
عادت کردیم به زمین....
زمین جای گرم ونرمیست!
چه خیال اگر چشم هایمان را خواب..........
چه خیال اگر دلهایمان را آب برده است...... 

 تـمـام مـعـلوم هـا و مجـهـول هایـم را 

بـه زحمـت کـنـار هـم مـی چـیـنم 

فـرمـول وار ؛ 

مـرتـب و بـی نـقـص ...

و تــو 

بـا یـک اشـاره

هـمـه چـیـز را

در هـم می ریــزی ...

در شرح حال گل
بنویسید خار را
بر هم زنید : خوب و بد روزگار را

 هروقت گریه می کنم سبک می شوم...

عجب وزنی دارد چند قطره اشک!!

 
بیا غصه هایمان را تقسیم کنیم

دو تا من ... هیچی تو ...

من هنوز خسیسم ...

 این بار...

تو بگو دوستت دارم!

نترس...

من آسمان را گرفته ام تا به زمین نیاید!

 لنگه های چوبی درب حیاطمان گرچه کهنه اند و جیرجیر می کنند...ولی خوش به حالشان که لنگه ی همند...!

 اين قلم اين كاغذ

 امشب باز هم آسمان تماشاگه من بود.

صاف و پر ستاره.

قاصدکی آرام نگاهم را دزدید. آن را گرفتم، نگاهش کردم...

 دوستی داشتم که می‌گفت: اگر آرزویی را آرام به قاصدک بگویی و بعد در باد رهایش کنی

حتما برآورده می‌شود!

او به قاصدک‌ها ایمان داشت.

باد با عجله دوید. انگار باز دنبال کفش‌های قاصدک می‌گشت!

آهای قاصدک سر به هوا ، چشمک کدام ستاره مجذوبت کرد؟؟

خواستم این بار برای یک بار هم که شده، من از قاصدک بپرسم آرزویت چیست؟ 
دست و پایش را گم کرد !. آرام گفت : 
دوست دارم دستانم در دست‌های ماه باشد. می‌دانی چرا؟

چون دست‌های او در دستان ستاره است!!! 

چه آرزوی نابی ...

از باد هم پرسیدم. سریع وزید و گفت:
الان فقط می‌خواهم کفش‌های قاصدک را پیدا کنم .

از آسمان پرسیدم. گفت:
همیشه او به من نگاه کند .

از ستاره پرسیدم. گفت :
همیشه برایش چشمک بزنم.

چون فقط ستاره‌ها هستند که از چشمک زدنشان منظوری ندارند !.

از من پرسیدند.

گفتم :

گفتم ... همیشه ... همیشه شب باشد!

آن هم یلدایی ...

راستی امشب می‌خواهم به صید ستارگان بروم. 

پیغامی برای ماه نداری؟!؟

امشب باز هم پستچی پیر محله ی ما نیومد...یا باید خانه ی مان راعوض کنم یا پستچی را !

تو که هر روز نامه می نویسی...مگه نه ؟!

گنجشک میخندید...

به اینکه چرا هر روز بی هیچ پولی برایش دانه می پاشم...؟!

...

حتی او هم محبت من را از ساده گی ام می پندارد !!!

گاهی اوقات فکر کردن ب بعضی ها...

ناخودآگاه لبخندی روی لبانت می نشاند

دوست دارم این لبخند های بی گاه و...

این بعضی ها را...

برای من و امثال من که مخاطب زیادی نداریم، طبیعی است که گاهی به حس پوچی از نوشتن دچار شویم. بعله چند سال قبل من اینجا دوستان زیادی داشتم که کلی برای هم نوشابه باز می کردیم! همه شان در خانه شان را بستند و رفتند که کار مفید تری انجام دهند. من چرا ماندم؟ احتمالا چون کار مفید تری ندارم... قبلا اینترنتم نفتی بود و هر چه فتیله اش را می کشیدم بالا، باز هم جانم را می گرفت تا بیایم و چیزی بنویسم. با این وصف دور ماندم از بازی گودر... وقتی رسیدم خیلی دیر شده بود. یار کشیها مدتها پیش انجام شده بود. ی من را بازی نمی داد. خواهر خودم که آنجا حق آب و گل داشت، حتی یک بار هم چیزی از من به اشتراک نگذاشت، حتی یک بار! با این توضیحات، تغییر شکل گودر هرگز برای من فاجعه ای ملی محسوب نشد. البته چرا، بودند تک و توک سر دسته هایی که گاهی گوشه چشمی می انداختند و لطفشان شامل حال مستضعفین می شد و از صدقه سر شان، چهار نفری مطلب من را می خواندند... حوصله گوگل پلاس را هم ندارم. نمی دانم، شاید یک موقعی پایم به آنجا باز شود که باز هم خیلی دیر شده، البته اگر پایی برایم مانده باشد و دست به عصا نباشم.

کلا همه این خزعبلات را نوشتم که بگویم خیلی انگیزه ای ندارم برای نوشتن! دقیقا یک طوری شده که یا باید جزو همان مشاهیر و سر دسته ها باشی یا زندگینامه ات را با یک روایت خطی بنویسی. انگار راه دیگری برای خوانده شدن نیست. نباشد، به درک... ملت حق هم دارند، مسلما خواندن ماجراهای خیانت و طلاق و کتک کاری و ازدواج مجدد بسی جذابتر از ترشحات یک ذهن بیمار است. ..ولی چرا من هم سرگذشتم(!) را نمی نویسم؟

تکراریم...

آنقدر که حلا دیگر

پیراهنم از حفظ مرا می پوشد...