امشب باز هم پستچی پیر محله ی ما نیومد...یا باید خانه ی مان راعوض کنم یا پستچی را !

تو که هر روز نامه می نویسی...مگه نه ؟!

گنجشک میخندید...

به اینکه چرا هر روز بی هیچ پولی برایش دانه می پاشم...؟!

...

حتی او هم محبت من را از ساده گی ام می پندارد !!!

گاهی اوقات فکر کردن ب بعضی ها...

ناخودآگاه لبخندی روی لبانت می نشاند

دوست دارم این لبخند های بی گاه و...

این بعضی ها را...

برای من و امثال من که مخاطب زیادی نداریم، طبیعی است که گاهی به حس پوچی از نوشتن دچار شویم. بعله چند سال قبل من اینجا دوستان زیادی داشتم که کلی برای هم نوشابه باز می کردیم! همه شان در خانه شان را بستند و رفتند که کار مفید تری انجام دهند. من چرا ماندم؟ احتمالا چون کار مفید تری ندارم... قبلا اینترنتم نفتی بود و هر چه فتیله اش را می کشیدم بالا، باز هم جانم را می گرفت تا بیایم و چیزی بنویسم. با این وصف دور ماندم از بازی گودر... وقتی رسیدم خیلی دیر شده بود. یار کشیها مدتها پیش انجام شده بود. ی من را بازی نمی داد. خواهر خودم که آنجا حق آب و گل داشت، حتی یک بار هم چیزی از من به اشتراک نگذاشت، حتی یک بار! با این توضیحات، تغییر شکل گودر هرگز برای من فاجعه ای ملی محسوب نشد. البته چرا، بودند تک و توک سر دسته هایی که گاهی گوشه چشمی می انداختند و لطفشان شامل حال مستضعفین می شد و از صدقه سر شان، چهار نفری مطلب من را می خواندند... حوصله گوگل پلاس را هم ندارم. نمی دانم، شاید یک موقعی پایم به آنجا باز شود که باز هم خیلی دیر شده، البته اگر پایی برایم مانده باشد و دست به عصا نباشم.

کلا همه این خزعبلات را نوشتم که بگویم خیلی انگیزه ای ندارم برای نوشتن! دقیقا یک طوری شده که یا باید جزو همان مشاهیر و سر دسته ها باشی یا زندگینامه ات را با یک روایت خطی بنویسی. انگار راه دیگری برای خوانده شدن نیست. نباشد، به درک... ملت حق هم دارند، مسلما خواندن ماجراهای خیانت و طلاق و کتک کاری و ازدواج مجدد بسی جذابتر از ترشحات یک ذهن بیمار است. ..ولی چرا من هم سرگذشتم(!) را نمی نویسم؟

تکراریم...

آنقدر که حلا دیگر

پیراهنم از حفظ مرا می پوشد...

شب بود؛ اما حسنک هنوز به خانه نیامده بود، حسنک مدت های زیادی است که به خانه نمی آید. او به شهر رفته و در آنجا شلوار جین و تی شرت تنگ به تن میکند. او هر روز به جای غذا دادن به حیوانات جلوی آینه به موهایش ژل می‌زند.. موهای حسنک دیگر مثل پشم گوسفند نیست، چون او به موهای خود گلد می زند. دیروز که حسنک با کبری چت می کرد کبری گفت تصمیم بزرگرفته است کبری تصمیم داشت حسنک را رها کند چون او با پطروس چت می کرد. پطروس همیشه پای کامپیوترش نشسته بود و چت می‌کرد. روزی پطرس دید که سد سوراخ شده است اما انگشت او درد می کرد چون زیاد چت کرده بود..او نمی‌دانست که سد تا چند لحظه دیگر می‌شکند و ازاین رو در حال چت کردن غرق شد. برای مراسم ختم او کبری تصمیم گرفت با قطار به آن سرزمین برود اما کوه روی ریل ریزش کرده بود. ریز علی دید کوه ریزش کرده است اما حوصله نداشت. ریز علی سردش بود و دلش نمی‌خواست لباسش را در آورد. او چراغ قوه داشت اما حوصله دردسر نداشت. قطار به سنگ ها بررخورد کرد و منفجر شد تمام مسافران و کبری مردند اما ریزعلی بدون توجه به خانه بازگشت. خانه مثل همیشه سوت و کور بود . الان چند سالی بود که کوکب خانم همسر ریزعلی مهمان ناخوانده ندارد. او حتی مهمان خوانده هم ندارد. او اصلاً حوصله مهمان ندارد. او پول ندارد تا شکم مهمانان را سیرکند. او در خانه مرغ و پنیر دارد اما گوشت ندارد. آخرین باری که گوشت قرمز خرید چوپان دروغگو به او گوشت خر فروخت. اما او از چوپان دروغگو هم گله ای ندارد چون دنیای ما خیلی چوپان دروغگو دارد و به این دلیل است که دیگر در کتاب های دبستان آن داستان های قشنگ دیگر وجود ندارد

من خدا را دارم...

کوله بارم بر دوش...

سفری میباید،سفری بی همراه...

گم شدن تا ته تنهایی محض...

خالقم با من گفت هر کجا لرزیدی،

از سفر ترسیدی

تو بگو از ته دل:

من خدا را دارم...

کم طاقتی عادت آن روزهایت بود

این روزها

برای گرفتن خبری از من

عجیب صبور شده ای...!

 تو را به خاطر عطر نان گرم 

برای برفی که آب می شود

دوست می دارم

تو را به جای همه انی که دوست نداشته ام

 دوست می دارم 

تو را به خاطر دوست داشتن

دوست می دارم 

برای اشکی که خشک شد و هیچ وقت نریخت 

لبخندی که محو شد و هیچ گاه نشکفت

دوست می دارم 

تو را به خاطر خاطره ها

دوست می دارم 

برای پشت کردن به ارزوهای محال 

به خاطر نابودی توهم و خیال

دوست می دارم 

تو را برای دوست داشتن

دوست می دارم 

تو را به خاطردود لاله های  

به خاطر گونه ی زرین افتاب گردان 

تو را به خاطر دوست داشتن

دوست می دارم 

تو را به جای همه انی که ندیده ام

 دوست می دارم 

تو را برای لبخند تلخ لحظه ها 

پرواز شیرین خا طره ها

دوست می دارم 

تورا به اندازه ی همه ی انی که نخواهم دید

دوست می دارم 

اندازه قطرات باران ، اندازه ی ستاره های آسمان

 دوست می دارم 

تو را به اندازه خودت ، اندازه ان قلب پاکت

دوست می دارم 

تو را برای دوست داشتن

دوست می دارم 

تو را به جای همه ی انی که نمی شناخته ام ...

دوست می دارم 

تو را به جای همه ی روزگارانی که نمی زیسته ام ...

دوست می دارم 

برای خاطر عطر نان گرم و برفی که آب می شود و 

برای نخستین گناه... 

تو را به خاطر دوست داشتن...

دوست می دارم 

تو را به جای تمام انی که دوست نمی دارم...

 بی هوا زیر باران قدم می زنم

 باید شعری  بنویسم

 بی لب

 بی آغوش

 شعری که تو در آن نگنجد

 نشود در آن روی یک تخت خوابید

 عمیق ...

 به حدی که مخاطب در لایه های زیرین خیال هم

نتواند تو را به نازکی لمس کند !

 شعری که دهان به دهان جان می گیرد

 سینه به سینه نقل می شود

 و از دهان نمی افتد

تو مرا می فهمی

و همین ساده ترین قصه ی یک انسان است

من تو را ناب ترین شعر زمان می دانم

و تو هم می دانی...

تا ابد

در دل من می مانی...

هیچ نمی ماند
هیچ نمی خواند
و هیچ جاودانرا ارمغان ندارد

می دانم که رفتن دلیل نبودن نیست
اما کاش همه بدانند ... کاش همه بخوانند
کاش تو هم بدانی و بخوانی
کاش او هم ........

باید نوشت
باید نوشتن را سرشت و تکرار ها را تکرار کرد

میدانم فاصله ها زیاد شده اما نمیدانم تو دور شده ای یا من یا رویاها...
تو سفر کردی یا من جا ماندم
تو تکرار کردی یا من .......

روزی مردی شترش را گم کرده بود . کنار چشمه ای رسید ، دید دختری آب بر می دارد . پرسید : شتر مرا ندید ؟ دختر گفت : مرا به پسر کدخدا خواستگاری کردند ، نرفتم . مرد دوباره از شترش پرسید . دختر گفت : مرا به پسر عمیم خواستگاری کردند ، نرفتم . مرد عصبانی شد و گفت : بابا ! من از شترم سوال می کنم ، تو چه می گویی ؟

دختر گفت : هر کس دنبال شتر خودش است !

 سینما برام با قرمز جیرانی شروع شد و دیگه نتونستم ولش کنم با عاشقم من...

سینما یعنی مجله فیلم از شماره 292

( با ع پرستویی توی فیلم عزیزم من کوک نیستم) تا امروز

سینما یعنی دل دیوانه ی ویگن و گریه ی درد آور فروتن توی شب یلدا

سینما یعنی آیدا منصور کامران یعنی نکته اشو گرفتم گفتن آیدا یعنی به قول شاعر آه گفتن کامران

یعنی خنده های منصور قبل از غرق شدن یعنی نفس عمیق فیلم نسل من

سینما یعنی آزادی مخروبه و به من گفت بیا به من گفت بمان به من گفت بخند به من گفت بمیر

آمدم ماندم خندیدم مردم شبهای روشن

سینما یعنی پدر خوانده یعنی چشم های مضطرب آل در رستوران

یعنی براندو و پرتقال ونوه و مرگ پدرخوانده

سینما یعنی رگبار آخر بانی وکلاید

سینما یعنی شمارش دردآور اعدام نده در تاریکی

سینما یعنی بازی های تمام نشدنی خیالباف ها

سینما یعنی آدامس چسباندن براندو در پایان آخرین تانگو در پاریس

سینما یعنی کادر کشیدن اماتورمن و نشئه شدن تراولتا در پالپ فیکشن

سینما یعنی بوسه های فراموش نشدنی سینما در سینما پارادیزو

سینما یعنی تک ضربه های خوف آور پیانو در چشمان باز بسته

سینما یعنی خنده های دیوانه وار نیکلسون در حال تبر زدن در درخشش

سینما یعنی سکوت تمام نشدنی فیلم سکوت برگمان

سینما یعنی چشمان خیس آل ونفسهای آخر دنیرو و پیوند دستهایشان در پایان مخمصه

سینما یعنی عرقگیر براندو در اتوبوسی به نام

سینما یعنی دست روی لب کشیدن بلموندو در از نفس افتاده

سینما یعنی ماشین سواری و از خیابان رد شدن آل کبیر در بوی خوش زن

سینما یعنی خودکشی پولانسکی در شاهکارش مستاجر

سینما یعنی جمله ی ما طمع کردیم و خودکشی بعد از آن در ماه تلخ

سینما یعنی کایزر شوزه و کوین اسپیسی فراموش نشدنی در مظنونین همیشگی

سینما یعنی همه ی عمر دیر رسیدیم گفتن مشایخی در سوته دلان

سینما یعنی ضیافت دو نفره ی قدرت وسید در گوزنها

سینما یعنی صدای فروغی روی چهره ی دردمند راد در تنگنا

سینما یعنی اسلحه ی باردم در جایی برای پیرمردها نیست

 سینما یعنی چشم های آل پاچینو در تمام فیلم هایش

سینما یعنی برد پیت در افسانه های خزان

سینما یعنی اشک ها و لبخند های گلشیفته در میم مثل مادر

سینما یعنی اصغر فرهادی

اردیبهشت ربطی به اعتدال بهاری ندارد. حتی می شود در حوالی استوا،جایی که دماسنجها ،سیصد و شصت و پنج روز سال،بین 25 و 30 نوسان می کنند، حس اردیبهشتی بودن را استنشاق کرد.

در خیالات عشق اساطیریم همیشه آرزویم این بود که دست معشوق را بگیرم و یکه و تنها در یک گوشه دنیا باشم ... جایی دورتر از همه ی ارتباطات مزخرف اجتماعی ...

و حالا...تنهای تنهای تنها... در این بهشت اردیبهشتی ...در رویاگونه ترین لحظات زندام.... با بند بند وجودم در اوج وصالم!...ایستاده در بلندترین نقطه ی هرم عشق! ..درست جایی که اگر یک درجه زاویه ات را تغییر بدهی با سر به زمین می خوری....لیز می خوری...نابود می شوی...

یا باید تا آخر داستان در اوج بمانم...یا محکومم به سقوط!

حسی زیر پایم حرکت می کند . انگار قد و قامتم بلندتر شده! انگار در این به اوج رسیدن، رشد کرده ام. انگار بعد از مدتها، درست در جاییکه نه ثباتی دارم،نه خانه ای ، نه وطنی... حس می کنم می دانم...می دانم از زندچه می خواهم!!!

باز تو را می خواهم ...

و باز تو را ...

و باز تو را....

و این میل می کند به بینهایت....

و بینهایت یعنی یک قدم مانده به خدا...درست جاییکه تو مرا می بری!

نیمه ی اردیبهشت عاشقی.

ی که دیگر بلد نیست بنویسد

دختر کوچکى با معلمش درباره نهنگ‌ها بحث مى‌کرد.

معلم گفت: از نظر فیزیکى غیرممکن است که نهنگ بتواند یک آدم را ببلعد،

 زیرا با وجود این که دار عظیم‌الجثه‌اى است، امّا حلق بسیار کوچکى دارد.

دختر کوچک پرسید: پس چه طور حضرت یونس به وسیله یک نهنگ بلعیده شد؟

معلم که عصبانى شده بود تکرار کرد که نهنگ نمى‌تواند آدم را ببلعد. این از نظر فیزیکى غیرممکن است.

دختر کوچک گفت: وقتى به بهشت رفتم از حضرت یونس مى‌پرسم.

معلم گفت: اگر حضرت یونس به جهنم رفته بود چى؟

دختر کوچک گفت: اونوقت شما ازش بپرسید

شل کن طناب دارت را از سرش

آسان بگیرش

تا آسان بگیرد تورا

در آغوش

 این زندگی

لمس یک احساس

لمس یک بوسه

هدیه تو به من بود

که هرگز

اتفاقش نیوفتاد

و روز آغاز میشود ، و باز این تکه شیشه های کثیف نگاه تارم را با واقعیت پیوند میزنند. واقعیتی که هیچ جز من و تو از آن خبر ندارد.واقعیتی که شاید از نظر تو وابستگیست و از نظر من احساسی فراتر از دوست داشتن!
واقعیتی که این روزها مدام درگیر آنم . واقعیتی که با ترس از آینده پنهان شده است در تمام وجودم. . .
و تو از آن بی خبری و فقط چشم دوخته ای به رفتار و حرفهایم! غافل از ...
چند وقتیست که در به در دنبال خاطرات گم شده ام میگردم. خاطراتی که در چند برگ دفتر نوشته شد که هیچگاه گذشت زمان و مشکلات زندآنها را از یادم نبرد...! خاطراتی که باید عمری با آنها زندکنم و ببرم. دفترم گم شده است.
مطمئنا ی از نوشته هایش سر در نمی آورد .جز من و تو...!
از گم شدن دفتر ناراحتم ولی خوشحالم از اینکه گم شدن این خاطرات من را آنقدر تحت تاثیر قرار داده که بخاطر پیدا کردنش به تکاپو بیفتم ، بخاطر از دست ندادنت تلاش کنم...بماند که شاید خودم و خودت هم روزی به خاطره ها بپیوندیم ولی هیچوقت از تلاش دست بر نمیدارم

انگار خواب هم که باشی...

آدما...

تعبیرت می کنند...!

يک خرس مخملي خريده ام براي دختري که ندارم
يک عينک براي عزیزی که چشمهايش ديگر نميبيند
و حالا ميرَوَم براي او که نيست، گل نسرين بچينم
شاد يا غمگين، زندگي، زندگيست
و اگر فردا براي شکار پلنگ به دريا رفتم، تعجّب نکنيد

تو که غریبه می شوی

من می شوم

دوم شخص جمع

برای تو

.

.

.

.

خوانده نشدم هر گز

در آن بیرونی دنیا

کندم دل و بستم

به سرای مجازی، دل

بسی تن ها

تنهاست

اینجا

بسی دل ها

گیر است

اینجا

بسی لیلی بی مجنون

بسی مجنون بی لیلی

اینجاست

.

.

.

دل هاشان

شیشه ای

پر از ما

فروخته می شوند

به قیمت کلان

و چه خوشبختند

ساختمان ها

.

.

.

عشق ها پر دار

و من بی قفس

زمانه است دیگر

داری ،می روی

نداری ، می مانی

.

.

.

هر چه می تکانم

خالی نمی شوم

مملو ء

از تو ام

.

.

.

من انتظار می کشم

انتظار می کشد مرا

.

.

.

به محض خاموشی چراغ

روشن می شود ،هر شب

تکلیف من،تا مشق کنم

یاد تو را

.

.

.

تو ، احساسی

که مو به تن سیخ می کند

.

.

.

من رسیده ام

تو کی می رسی

به پای من خسته

در دوست داشتن

.

.

.

صحنه دلخراشی ست

تصادف پاییز با طبیعت

رقم می زند سقوط یک برگ

فرود یک مرگ را بر در خت

.

.

.

قلم  بدست می گیرم

می بارد بر تکه زمین کاغذیم

آسمان ابری چشمم

امان پیاده شدن نمی دهد

به کلمات

.

.

.